‘Het is alweer een poosje geleden dat ik naar de retraite in Maastricht ben geweest. Maar nog bijna dagelijks ben ik er mee bezig. ‘Loslaten’ is niet iets dat meteen lukt. Ik heb het al vaak geprobeerd. Maar het gaat bij mij altijd bij stukjes en beetjes.
Maar deze  keer  heb ik het wel  de heftigste en moeilijkste retraite gevonden.
Misschien omdat ik steeds dieper in mijzelf kom.
Het pijnlijkste en verdrietigste zit heel diep verborgen.
En het kost onmetelijk veel wilskracht om het naar boven te halen en het met de groep te delen.
Maar deze groep was zo geweldig en onder de bezielende, liefdevolle begeleiding  van Joke, lukte het.
Het blijft bij mij nog steeds knagen om alles wat er in mijn leven is gebeurd. Maar mijn rugzak is wel weer iets lichter geworden.
Lieve Joke dank zij jou brandt er toch een lichtje in mij dat ik zorgvuldig koester en niet uit wil blazen’.
Anita

‘DE MENS WORDT GERED DOOR HET ZETTEN VAN EEN STAP. EN DAARNA NOG EEN STAP. HET IS ALTIJD DEZELFDE STAP, MAAR JE MOET HEM WEL ZETTEN.
Dit citaat van Antoine de Saint-Exupery heeft mij zo aangesproken dat ik die stap wederom heb gezet en ben ik voor de vierde keer op retraite bij Joke gegaan. Dit maal in Maastricht, bij de Zusters onder de Bogen.

Als ik dit verblijf in EEN woord zou willen samen vatten, dan is het: WARMTE. De warmte van het “warme bad,” het warme welkomstwoord van een van de zusters, de warme aandacht voor details, je gedragen weten door hun gebed, …al met al, voorwaarde nummer 1 om me welkom en thuis te VOELEN.
En dan ontstaat er zo maar, in een dag, al een groepsgevoel, door openheid en veiligheid. Zo mooi om te ervaren.

De Kunst van het loslaten, dat betekende:
Letterlijk van huis afstand nemen om dichtbij jezelf te komen…
Stilte ervaren om bewust te ZIJN…
Een ELF te maken om VERDER te gaan.

Mijn negatieve gedachten op te schrijven, hardop uit te spreken, mijn woede eruit te gooien, ze de rug toekeren en ze naar het Licht te brengen…
Want : “Het is zoals het is “, zegt de LIEFDE.

De positieve 4 poorten van de geest en de 4 positieve poorten van het hart ontdekken, er mee aan de gang te gaan en daarvan te leren. Bewust worden welke poort er op dat moment nodig is om een ECHT mens te worden, om verder te kunnen…
Voor mij is dat de HUMOR gebleken. De mentale kracht, die onherroepelijk verbonden is aan Laurens, mijn geliefde , lichtvoetige overleden zoon!
De kracht die ik weer op wil graven om het leven draaglijk te maken.

En dat allemaal onder de BEZIELDE leiding van Joke.
Wat is het goed dat ik deze reis weer ondernomen heb, om weer blij en dankbaar huiswaarts te keren.
Dank je wel lieve Joke en dank je wel mooie groep!’
Gerda

Deze keer logeerden wij bij de zusters Onder de Bogen, op een steenworp afstand van het Vrijthof. Een bijzondere locatie. Van de rust in de drukte en omgekeerd. De ontvangst bij de zusters onder de bogen was warm en hartelijk. De kamers eenvoudig ingericht met een goed bed, douche, toilet, kast en zitje. Omdat het deze dagen erg koud was, werd er flink gestookt. Aan warmte hierbinnen dus geen gebrek. De maaltijden waren goed een eenvoudig, er werd in stilte gegeten.

We hadden een geweldige groep. Na eerste ontmoeting met de retraite collega’s gingen wij op pad met Joke. Al op de dag na aankomst konden wij veel delen met elkaar, zelf hele diepe gevoelens.

Joke startte de dag op met lichaamsoefeningen, die voor elke deelnemer haalbaar waren. We sloten ook af met een oefening.

Het is best zwaar zo’n retraite, maar het lucht ook erg op. Vooral omdat niks gek is en er gelegenheid wordt geboden om te praten over die dingen die je soms bezwaren. We luisteren naar elkaar, we lachen, we delen, we troosten en we huilen.

Op vrijdag sloten we de retraite na het ontbijt. Een dikke knuffel voor iedereen en dan ineens is het klaar. We kennen de voornamen van elkaar. We gaan uiteen en dan ineens zijn we weer op onszelf aangewezen.
Els

‘Het is altijd spannend om een nieuwe groep mensen te leren kennen.
De veilige omgeving heeft gemaakt dat iedereen zich vrij voelde om al dan niet te spreken. Het was een bijzondere reis naar binnen.

Daarbij was iedereen stuk voor stuk bijzonder mensen die de moed hebben gehad om al dan niet te uiten wat zwaar op hun hart lag, in alle eerlijkheid. Onder veilige begeleiding van Joke heeft ieder van ons een stukje ruimte meegenomen om zo wat vrijer te leven van de gedachten en gevoelens die ons zo vaak verlammen.

Het verblijf in het klooster van de Zusters onder de bogen, hartje Maastricht was uitzonderlijk. Verleidingen van de stad waren er zeker maar de plek waar we verbleven was hartelijk met een warm ontvangst die je niet onberoerd laat’.
Désirée